Beenmerg

Een lang been, zoals het dijbeen, lijkt op een dikke buis met twee gezwollen uiteinden. Het is een compacte en holle buis, aan de buitenzijde bekleed met een harde en dichte laag: het compact beenderweefsel. Deze laag beschermt het beenmerg, een gelatineachtige massa die zich centraal in het bot bevindt. De uiteinden van de buis omvatten een sponsachtig weefsel - vandaar de benaming spongieus weefsel - waarvan de mazen eveneens beenmerg bevatten.

Er bestaan twee soorten beenmerg. Het zogenaamde rode beenmerg speelt een heel belangrijke rol omdat het rode bloedlichaampjes, bloedplaatjes en de meeste witte bloedcellen aanmaakt. Het merendeel van de botten van een baby bevat uitsluitend rood merg. Vanaf de leeftijd van vijf jaar wordt het rode merg van een aantal botten vervangen door geel merg. Het is verrijkt met vetten en speelt niet meer zo'n belangrijke rol. Bij een volwassene produceren nog maar enkele beenderen bloedcellen: de wervelkolom, het borstbeen, de sleutelbeenderen en de beenderen van heup en schedel.